De aangrijpende korte film From The Doorstep daagt het idee uit dat avontuur grootschalig moet zijn en benadrukt de kracht van de simpele overnachting. Het volgt Brian Donnelly terwijl hij van zijn voordeur naar de rivier rijdt, naar een klein eiland peddelt en de nacht doorbrengt met kamperen, en dat allemaal in de ruimte van één dag. Bekijk het hier en lees verder voor een Q&A met Brian
Zo nu en dan verschijnt er een korte film die ons eraan herinnert waarom we graag buiten gaan rijden en kamperen, ongeacht de afstand. From the Doorstep is zo’n film. Het raakt in een paar minuten de kern van de zaak en spreekt boekdelen over de mogelijkheden voor avontuur die net buiten onze voordeuren wachten. En het is een geweldige herinnering aan hoe zinvol het is om contact te maken met de plaatsen om ons heen, zonder dat je maanden hoeft te plannen, sparen voor vliegtickets, vakantieverzoeken indient of zelfs de auto hoeft te starten. Je kunt From the Doorstep kijken en daarna enkele gedachten lezen van Brian Donnelly die in deze film te zien is.
Hoe ben je bij dit project betrokken geraakt?
Ik ontmoette Steven Mortinson van Pursuit Films voor het eerst via een documentaire die hij produceerde. De film volgde drie lopers die probeerden mijn snelst bekende tijd (FKT) te verbeteren op het Oregon-gedeelte van de Pacific Crest Trail, die ik in 2013 zette. Als onderdeel van de film werd ik geïnterviewd en deelde ik mijn gedachten over het rennen van de 460 + mijl in iets meer dan een week. Later, nadat we vrienden waren geworden, benaderde Steven me om een film te maken op basis van mijn avonturen. En hoewel ik vooral een ultrarunner en fastpacker ben, geniet ik van andere vormen van door mensen aangedreven voortbeweging. De ’s nachts stedelijke bikerafting-route die ik onlangs had uitgezet, dreef toevallig naar de top van onze lijst.
De weersomstandigheden in de film zijn visueel prachtig, maar zien er niet ideaal uit om te filmen. Hoe moeilijk was moeder natuur om mee te werken tijdens het filmen?
Het weer was een beetje onverwacht, maar was over het algemeen niet al te slecht. Gelukkig werden Steven en zijn partner Bryson gebeld en verspilden ze weinig tijd aan het maken van foto’s onderweg. Ze leken ook bereid om te gaan met alles wat op ons afkwam. Alles voelde vrij soepel en snel aan. En de constante beweging maakte het gemakkelijk om warm te blijven. Het is niet gebruikelijk dat er sneeuw valt op de laagste hoogten in Portland. Het was echter vredig, vooral ’s nachts op het eiland met grote, stille sneeuwvlokken die voor de koplampen dreven. Hoewel het oncomfortabel en soms een beetje nat was, hadden we genoeg lagen om ons warm te houden. Ik was blij dat ik mijn poncho had meegenomen om het weer buiten te houden. Het unieke van deze situatie was waar ik het meest van genoot. En ik ben er vrij zeker van dat dit de eerste keer was dat ik ooit in de sneeuw kajakte, wat best cool is.
Vertel ons iets over de fiets en de boot die in de film worden gebruikt.
Cannondale SL2, een aluminium hardtail van gemiddelde prijs, is de fiets die ik voor de film heb gebruikt. Een mountainbike was absoluut overdreven voor een reis als deze, maar het was de beste fiets die ik op dat moment bezat. Gebruik wat je hebt. Alpacka Raft heeft de kajak gemaakt. Ze zijn gevestigd in Mancos, Colorado, en hebben de kunst van het packraften in wezen gedefinieerd en verfijnd. Al het water dat ik tijdens deze reis peddelde was kil, maar ik ben behoorlijk verbaasd over hoe capabel de boot is.
Terzijde: ik was een aantal jaren gids voor wildwaterraften in Californië. Ik begon ook te kajakken en deed mijn deel van klasse V-runs, meestal in Californië. Ik voel me zeker op mijn gemak om mijn Alpacka te gebruiken om moeilijke klasse IV te peddelen, hoewel misschien niet met een fiets op de boeg. Ik zal eraan toevoegen dat alle spullen die ik voor de reis heb gebruikt, dingen zijn die ik de afgelopen jaren alleen heb gekocht. Alpacka heeft mij niet om informatie over hun producten gevraagd en ik word niet door hen gesponsord.
Hoe ben je op het idee gekomen om meer te willen doen met minder, wat betreft je reizen? Heb je je altijd zo gevoeld, of was het een meer geleidelijk besef?
Hoewel ik mijn hele leven een minimalist ben geweest, blijft mijn verlangen om reizen te vereenvoudigen evolueren. Ultrarunning heeft mijn aanpak beïnvloed. Je kunt jezelf altijd afvragen, of je nu 100 mijl racet of een FKT probeert te voltooien of gewoon in de bergen rent, wat het maximale is dat ik mentaal en fysiek kan doen terwijl ik veilig blijf. Deze oefening kan langzaam je denken doordringen.
Ik heb ook ontdekt hoe lonend dit soort ervaringen me kunnen geven. Het is omdat we zijn bedraad om fysiek uitgedaagd te worden. Op dit moment genieten we er misschien niet van, maar over het algemeen lijden we graag, in ieder geval een beetje. Veel mensen vinden uithoudingsvermogen aantrekkelijk, maar het is ook mogelijk om de rommel op te ruimen en een pauze te nemen van het normale comfort en gemak van het dagelijks leven. Dat is het idee achter meer doen met minder, denk ik. Het idee is om de meest lonende ervaringen te creëren door de aanpak aan te passen. Ik ben dit nog steeds aan het uitzoeken, maar de universele formule lijkt in te houden de auto helemaal te dumpen, te zweten, buiten te slapen en (bonus) iets onwaarschijnlijks te proberen.
Wat zijn de meest verrassende dingen aan je achtertuin van snelle trips zoals deze?
Het meest verrassend voor mij is hoe bevredigend en lonend lokale fietstochten zijn. Als we nadenken over en plannen maken voor avonturen, dwalen onze geesten graag ver en wijd af. Onze definitie van avontuur is vaak gebaseerd op eindeloze streams en glimmende social media fragmenten. Dit kan het gemakkelijk maken om de vele mogelijkheden die er zijn over het hoofd te zien.
Door het lokaal te houden, kan het ook rijkdom toevoegen aan plaatsen waarvan we denken dat we ze al kennen. Nu, elke keer als ik op Highway 84 naar de Columbia River Gorge rijd, steek ik de brug over de Sandy River over en denk aan hoe het voelde om onder de brug door te peddelen, om het water te zien druppelen van zijn slijmerige onderbuik, om de aantrekkingskracht van de stroom terwijl ik tussen de kolommen door liep.
Ik ben ook verrast door kleine dingen, kleine mysteries, zoals het vinden van hertensporen op het eiland waar ik op heb geslapen, en de grote hoeveelheid nachtelijk commercieel bootverkeer op de rivier. Ik vraag me af of er ooit boten hebben gekruist met herten.
Wat is het enige advies dat je zou geven aan iemand die dit leest en denkt dat hij een nachtelijk avontuur leuk vindt?
Ik denk dat Identiteitskaart de boodschap van de film weerspiegelt, waarvan ik denk dat het eigenlijk slechts een herinnering is om groot te worden door het simpel te houden. Zoek iets lokaals dat je inspireert. Wacht niet op het perfecte weer, uitrusting of timing. Gewoon inspiratie opdoen en gaan. De obstakels die we maken zijn meestal van onszelf.
